از قدیم گفته می‌شد که سرمایه چون آهوی گریزپا و ترسان با کوچکترین تحرک و هیجانی پا به فرار می‌گذارد و در مأمنی مطمئن پناه می‌گیرد؛ بارها هم علت اصلی خروج سرمایه به سمت همسایگان شمالی و جنوبی همین مسئله عنوان شده و می شود. از طرفی دیگر هنگام مذاکره با سرمایه‌گذاران خارجی همیشه یکی از بزرگترین مشکلات نبود ثبات قوانین و تغییرات پیوسته مقررات به عنوان دافعه بزرگ برای ورود به بازار ایران یاد می‌شود؛ حال این بحث در سال‌های اخیر بیش از گذشته به چشم می آید به نحوی که امسال قانونی تصویب و سال بعد همان مجلس قانون تصویبی را لغو می‌کند گویی پس از ۴۰ سال مدیریت، به جای پختگی در تصمیم‌گیری و استفاده از تجربه‌های جهانی و عملکرد گذشته، دوباره سیاستمداران و پارلمان نشینان به سعی و خطا رو آورده‌اند و یک به یک از ابتدا تمام راه‌های رفته گذشته را دوباره می‌آزمایند؛ گاه این نوسان رفتاری به سیاست‌های سازمان‌ها و در حد دستورالعمل و آیین نامه‌ها باقی می‌ماند که نمونه‌های عینی آن در بازار سرمایه میزان اعتبار سرمایه‌گذاران در خرید و فروش سهام، نرخ سود سپرده‌های بانکی، روند عرضه سهام شرکت‌ها و حتی عملکرد بازارگردانان در تعهدات خرید و فروش است و گاه هم اتخاذ سیاست‌های مالیاتی جدید و اخذ مالیات از خانه‌های خالی، ماشین‌های لوکس و این آخر هم که خانه‌های لوکس به چشمشان آمده!
جالب اینجاست که اغلب تصمیم‌سازان از سرمایه‌گذاران گله می‌کنند که چرا به جای سرمایه‌گذاری‌های بلند مدت به سرمایه‌گذاری کوتاه مدت روی آورده‌اند و بیشتر تمایل به سفته‌بازی دارند.
آمارها نشان می دهد در سال گذشته حدود ۲ میلیارد دلار از دارایی مردم صرف خرید طلا شده است و با ضریب تکاثر ۴ حدود ۸ میلیارد دلار اثر منفی روی GDP گذاشته است و در همان زمان سرمایه‌ها نه در محل تولید که در بالشت‌ها پنهان شده است و همین تصمیمات پر نوسان مانعی برای تشکیل سرمایه و بزرگ‌تر از آن تشکیل شرکت‌های بزرگ شده است. اتخاذ استراتژی‌های یک‌شبه و خلق‌الساعه و بدون فکر آفتی است بر پیکره اقتصاد ایران نه تحریم‌های دشمنان. شاید بتوان گفت بیشتر مشمول این شعر نظامی گنجوی هستیم که:
عیب کسان منگر و احسان خویش
دیده فرو کن به گریبان خویش
- امیر آشتیانی عراقی – مدیرمسئول
- شماره ۵۳۸ هفته نامه اطلاعات بورس