به گزارش پارسینه و به نقل از منابع اینترنتی؛ دمای بدنه به دویست تا سیصد درجه سانتیگراد هم میرسید. این قضیه باعث میشد بسیاری از تجهیزات در دمای بالا قرار بگیرند و نیاز به خنک کننده داشته باشند.

نگهداری از سوخت هم به خاطر دمای بالا نیاز به طراحی خاصی داشت و نمیشد مثل باقی هواپیماها سوخت رو در محفظه پلاستیکی در بالها نگهداری کرد.

در این هواپیما سوخت بدون محفظه در بالها نگهداری میشد و درزگیری هم انجام شده بود تا سوخت نشتی پیدا نکند اما به خاطر تغییرات دما بدنه که از تیتانیوم بود دچار تغییر در اندازه میشد.

این تغییرات بعد از مدتی باعث میشد که نشتی سوخت اتفاق بیفتد و نیاز به درزگیری مجدد بود اما درزگیری پیاپی بعد از هر پرواز امکان پذیر نبود به همین دلیل اجازه نشتی سوخت در حد چند قطره در دقیقه داده میشد تا نیاز به درزگیری بعد از هر پرواز نباشد.

این طراحی عمدی نبود و یکی از هزاران چالشی بود که مهندسان لاکهید مارتین برای ساخت این هواپیما با ان روبرو شدند یعنی بلک برد رو طوری طراحی نکرده بودن که نشتی سوخت داشته باشد.