آرمان امروز گزارش می دهد؛

آرمان امروز-سرویس دیپلماسی: روسیه برای چندمین بار در ماه های اخیر علیه ایران موضع گیری کرد. آن ها پیش تر، چند مرتبه به همراه کشورهای‌ عربی، حق حاکمیت ایران بر جزایر سه گانه را زیر سوال بردند و این بار نیز به دنبال توطئه در قفقاز برای محاصره ایران هستند. پس از سفر پوتین به باکو و جانب داری آشکار و مکرر مسکو از ایجاد کریدور زنگزور، بار دیگر چهره شیطانی روسیه علنی شد.
روسیه علیرغم مخالفت قاطعانه‌ی ایران با قطع اتصال سرزمینی آن با ارمنستان که بارها در عالی ترین سطوح بیان شده، دست در دست باکو و آنکارا گذاشته و ظاهرا به دغدغه‌های ایران – دوست روزهای سخت کرملین – وقعی نمی نهد. اما با وجود لطمه‌ی جبران ناپذیر موضع روسیه که عملا به خفگی ژئوپولتیک ایران در مرزهای شمالی می انجامد، واکنش وزارت خارجه به اندازه‌ی کافی قاطع و بازدارنده نیست.
صلاح الدین خدیو در این رابطه می گوید: مساله صرفا این نیست که روابط خارجی ایران از یک ناترازی عمیق رنج می برد و به شیوه‌ای افراطی به غرب پشت و به شرق رو کرده است.
بلکه این است که اساسا جایگاه ایران در کنار غول های بین المللی چون چین و روسیه هم نیست.
لی کوان یو معمار سنگاپور مدرن و پیشرفته‌ی امروز در این باره تمثیلی زیبا داشت: چه فیل ها دعوایشان  شود و چه با هم معاشقه کنند، علف ها له می شوند!
ایران برای حفظ خود در برابر جنگ و مصالحه‌ی فیل ها – چین و روسیه و آمریکا – و نیز همسایگان طماع و مکار چون ترکیه و آذربایجان و امارات و …نیازمند سیاست خارجی زیرکانه است.
در دهه‌ی گذشته که فیل های جهان بین الملل همسوتر از حالا بودند، ایران بیشتر از هر زمانی در شورای امنیت قطعنامه می گرفت.
امروز هم که قسمی جنگ سرد کم رمق وجود دارد، تنهاتر از همیشه است و راحت تر تحریم می شود.
مضاف بر آن، شمشیر داموکلس وجه المصالحه شدن نیز بالای سرش است و از موضع روسیه در قفقاز جنوبی بوی آن به مشام می رسد.
یک سیاست خارجی عمل گرا و در پی فرصت، باید در میانه‌ی آمریکا و چین بایستد. در شرق اروپا اندازه‌ نگه‌ دارد و فرضا بیشتر از ترکیه از روسیه حمایت نکند.
وی در انتها گفت: هیج سیاست خارجی، خالی از ارزش های فرهنگی و تعلقات ایدئولوژیک نیست، اما نه آنقدر که ایران به تنهایی پرچمدار مبارزه با لیبرالیسم در جهان شود و اقتصاد و نفوذ و ژئوپولتیک را به پای آن قربانی کند.
آن چه قطعی است، قربانی شدن ایران پای منافع روسیه است و دولت چهاردهم باید هر چه زودتر با تغییر سیاست ها، به توازنی میان شرق و غرب برسند. امری که اگر محقق نشود، پس از ویرانی‌ اقتصاد، به سراغ تهدید مرزهای ما به صورت عملی نیز می آید.