براساس آموزه‌های دینی، مردم موظفند که از مظلوم در برابر ظالم دفاع کنند و حتی موضوع فراتر از این است، چون هر وجدان آگاهی می‌داند وقتی اشغالگران ظالم به مردم بی پناه حمله می‌کنند و آن‌ها را به خاک و خون می‌کشد باید اعتراض کند و اگر چنین رفتاری از او سر نزد حتما انسانیت در او مرده است.

این موضوع از جنبه‌های حقوقی هم کاملا قابل اثبات است و حمایت از مظلوم در منشور سازمان ملل متحد هم مورد اشاره قرار گرفته است. در ماده ۵۱ این منشور آمده است اگر مردمی مورد تجاوز و اشغالگر یک قدرت خارجی قرار گرفتند و در صورتی که کمکی از جانب نهاد‌های بین المللی نسبت به آن‌ها صورت نگرفته می‌توانند به دفاع از خود بپردازند. دقت در محتوای این بند نشان می‌دهد که وظیفه نهاد‌های بین المللی حمایت از مردمی است که مورد ظلم و اشغالگری قرار گرفته اند و درصورتی این سازمان به وظایف خود عمل نکرده اند مردم ستمدیده به لحاظ قانونی حق دفاع از خود را دارند.

البته همان طور که این روز‌ها در برخی از تحلیل‌های رسانه‌ای می‌بینیم این گمانه مطرح می‌شود که در جنگ میان اسرائیل و لبنان، این جنبش حماس بود که با عملیات هفتم اکتبر آتش جنگ را شعله ور کرد. بدیهی است کسانی که این نظر را دارند نه از تاریخ منطقه اطلاعی دارند و نه حقوق بین الملل می‌دانند.

تاریخ منطقه و حقوق بین الملل کاملا مشخص می‌کند که اسرائیل در ۱۹۶۷ بخش‌هایی از فلسطین را اشغال کرده و این موضوع در قطعنامه ۲۴۲ سازمان ملل متحد به وضوح قید شده است و براساس ماده قانونی ۵۱، فلسطینی‌ها حق دارند که به دفاع از خودشان بپردازند.

نکته دیگر اینکه سازمان‌ها و نهاد‌های بین المللی کاملا به این مفاد قانونی بی توجهی نشان می‌دهند و شاید پاسخشان این باشد که به خاطر نداشتن نیروی نظامی قادر به جلوگیری از تجاوزات اشغالگران نیستند. کاملا روشن است که این توجیه قابل پذیرش نیست، چون سازمان ملل و نهاد‌های تابعه آن می‌تواند برای تنبیه متجاوزان اقدامات حقوقی متعددی را انجام دهند، اما رویه نشان می‌دهد که آن‌ها حتی عزمی برای اجرایی کردن حکم نیم بند دادگاه بین المللی لاهه برای جلوگیری از نسل کشی هم ندارند.
این در حالی است که کشور‌های اروپایی و غرب به رهبری آمریکا نه تنها از مظلوم و کشوری مورد تجاوز حمایت نمی‌کنند بلکه از همه امکانات خود بهره می‌گیرند تا به اشغالگران صهیونیست کمک کنند. در کنار این موضوع بی تفاوتی برخی از کشور‌های اسلامی هم جای تاسف دارد که آن‌ها نه تنها وظیفه حقوقی خود را انجام نمی‌دهند نسبت به وظایف دینی و انسانی خود هم برای حمایت از مردم فلسطین و لبنان بی اعتنا هستند.

تنها دولتی که در جریان این تحولات به حمایت از مردم مظلوم غزه و لبنان پرداخت جمهوری اسلامی ایران بود و دیگر کشور‌های اسلامی مثل بحرین، امارات، قطر و ترکیه عمدتا در کنار تداوم روابط تجاری با رژیم صهونیستی صرفا در حد میانجی وارد صحنه شدند؛ بنابراین چاره‌ای برای هر وجدان بیدار انسانی نیست که در قبال این همه کشتار و فجایع انسانی به دفاع و حمایت از مردم فلسطین و لبنان بپردازد. البته نوع این یاری رسانی هم ابعاد مختلفی دارد. غیر از کمک‌های نظامی، کمک‌های حقوقی، دیپلماتیک، مالی، رسانه‌ای و تبلیغی و… می‌تواند در کاهش آلام مردم فلسطین و حتی وادار کردن دیگر دولت‌ها علیه جنایات رژیم صهیونیستی موثر باشد.