به گزارش خبرگزاری آنا، ارتباط در دنیای حیوانات، همیشه جذاب و گاهی عجیب است. در میان موجودات دریایی، خرچنگ‌ها  روش‌های غیرمعمول و جالبی برای برقراری ارتباط دارند. یکی از این روش‌ها استفاده از ادرار به‌عنوان ابزاری برای ارسال پیام‌های شیمیایی است. در دنیای زیر آب، که ارتباط صوتی یا بصری محدود است، چنین مکانیسمی به خرچنگ‌ها کمک می‌کند تا تعاملات پیچیده‌ای با هم‌نوعان خود برقرار کنند. 

خرچنگ‌ها دارای غدد ویژه‌ای به نام غدد سبز (Green Glands) هستند که مسئول تولید و دفع ادرار در بدن این جانور است. این غدد در فرآیند دفع مواد زائد نقش دارند و همچنین مولکول‌های شیمیایی خاصی را ترشح می‌کنند که برای ارسال پیام به دیگر خرچنگ‌ها استفاده می‌شود. 

وقتی خرچنگ‌ها در آب ادرار می‌کنند، این پیام‌های شیمیایی از طریق جریان آب به دیگران منتقل می‌شود. این فرآیند به آنها امکان می‌دهد تا پیام‌هایی مانند هشدار، جلب توجه جنس مخالف، یا حتی اعلام قلمرو ارسال کنند. 

در فصل جفت‌گیری، خرچنگ‌ها از ادرار خود برای جذب همسر استفاده می‌کنند. این مولکول‌ها به عنوان سیگنال‌های شیمیایی عمل کرده و به خرچنگ‌های دیگر نشان می‌دهند که آماده جفت‌گیری هستند. 

خرچنگ‌ها از ادرار برای علامت‌گذاری قلمرو خود استفاده می‌کنند. این پیام‌ها به دیگر خرچنگ‌ها نشان می‌دهند که این منطقه اشغال شده است و باید از ورود غیرمجاز خودداری کنند.  خرچنگ‌ها در مواقع تهدید، از ادرار برای ارسال پیام هشدار استفاده می‌کنند. این پیام‌ها ممکن است شامل اطلاعاتی درباره قدرت یا آمادگی برای مبارزه باشند. در برخی گونه‌ها، از جمله خرچنگ‌های گوشه‌نشین (Hermit Crabs)، پیام‌های شیمیایی از طریق ادرار می‌توانند به ایجاد همکاری و کاهش درگیری‌ها کمک کنند. 

در محیط آبی که دید محدود و صدا‌ها به‌سرعت جذب یا پراکنده می‌شوند، استفاده از سیگنال‌های شیمیایی روشی کارآمد برای ارتباط است. خرچنگ‌ها با این مکانیزم، زبانی بی‌صدا و کارآمد در دنیای پرتنش خود ایجاد کرده‌اند. این رفتار بقای فردی آنها را تضمین می‌کن و برای حفظ ساختار‌های اجتماعی و زادآوری نیز حیاتی است. 

شاید عجیب به نظر برسد، اما رفتار خرچنگ‌ها نشان می‌دهد که ارتباط مؤثر نیازی به ابزار‌های پیچیده ندارد. درک این رفتار‌ها می‌تواند الهام‌بخش تحقیقات در حوزه‌های شیمی، زیست‌شناسی ارتباطات، و حتی فناوری‌های مبتنی بر حسگر‌های شیمیایی باشد.