به گزارش جام‌جم‌آنلاین از ایرنا،بیشتر مردم ایران «شیرازو میگن نازه واسه‌ آفتو جنگش» را شنیده و فهمیده یا بیشتر از آن، لمس کرده‌اند و یا قطعه «هونونوی کردی» را با شعر یداله طالبی و تنظیم سهراب پورناظری شنیده‌اند؛ اما بسیاری از آن‌ها با خالق این آثار ناب شیرازی آشنا نیستند.

این موسیقیدان شیرازی، بر موسیقی کلاسیک و سنتی و فولکلوریک مسلط است و ساخت بسیاری از قطعه‌های خاطره‌انگیز دهه‌های ۵۰ تاکنون را در کارنامه درخشان خود دارد.

اما او تمرکز و تخصص خود را بر پیوند گویش و موسیقی شیرازی گذاشته و قطعه‌هایی شنیدنی را تقدیم هواخواهان واقعی آن کرده است.

برای معرفی موسیقی شیراز و بیان اهمیت پیوند آن با گویش شیرازی با حسن صفری به گفتگو پرداختیم.

درباره شعر شیرازی و آسیب‌هایی که متوجه آن است، بگویید؟

گاه می‌بینیم که برخی شاعران در شعری که همه یا بیشتر آن به فارسی معیار سروده شده، یک کاکو و کِردم می‌آورند و این دو را سمبل گویش شیرازی می‌کنند؛ این اشتباه بزرگی است.

واژه‌ها، دال بر عظمت آن فرهنگ و گویش است، نمی‌توان و نباید آن را محدود به چند واژه کرد و این را به مخاطبان ارائه کرد.

البته امروز چندین شاعر هستند که واقعا شیرازی می‌سرایند و از سواد و دانش لازم هم برخوردارند، بنابراین کمتر کسی سراغ شعر‌های ناپخته و مستهجن می‌رود که نام شیرازی بر آن گذاشته شده است.

من روی شعر‌های قوی شیرازی ملودی ساخته‌ام و امروز می‌توانم با صدای بلند اعلام کنم که برای شعر و موسیقی شیراز کاری انجام دادم.

ایران تمدن هفتهزار ساله بشریت را به دوش می‌کشد و باید فرهنگ، ادب و احترام، مهربانی، گویش‌ها و زبان و دیگر شاخصه‌های فرهنگی آن را حفظ و نگهداری کنیم.

خلق موسیقی‌های ماندگار با گویش شیراز را از کجا آغاز کردید؟

اشتباه برخی شاعران در ارائه اشعار فارسی معیار با عنوان شیرازی را با استاد بیژن سمندر در میان گذاشتم و او نوید انتشار کتاب شعرش به گویش شیرازی را داد، پس از چاپ «شعر شیراز» ساخت موسیقی بر روی چند قطعه این کتاب را آغاز کردم.

اول برای شعر «مثل پیشتر نمچرو، یی یادی از ما نمیکنی. پیش ما سر نمزنی، مثل اووختا نمکنی» ملودی ساختم و گلوریا روحانی خواند و سپس با «شیراز میگن نازه واسه‌ی آفت جنگش» و «هونونوی کردی» و دیگر قطعه‌ها ادامه یافت که بار‌ها از شبکه‌های رادیویی و تلوزیونی مختلف پخش شده است.

اکنون نیز چند قطعه شیرازی در دست کار دارم که خودم هم آن را می‌خوانم.

یک «کاکو»، شعر را شیرازی نمی‌کند؛ موسیقی ساختن برای گویش شیراز سخت است

قطعه‌های موسیقی شیرازی شما در دسته موسیقی محلی قرار می‌گیرد؟

من در این قطعه‌ها از ردیف‌های موسیقی ایرانی استفاده کرده‌ام، شاخصه‌های خاص خود را دارد و متفاوت از موسیقی محلی فارس است.

موسیقی محلی فارس شامل موسیقی اهالی جهرم، موسیقی استهباناتی، موسیقی لری و دیگر موسیقی‌های اقوام فارس است، واسونک نیز موسیقی محلی شیراز به شمار می‌رود.

واسونک شیرازی شناخته‌شده‌ترین موسیقی محلی این دیار است، چه چیز آن را دلنشین کرده است؟

واسونک شیرازی از نظر ساخت موسیقیایی، در کشور و جهان بینظیر است؛ چنانکه به گونه‌ای نوشته شده که هم غمناک و هم شادمانه است.

واسونک موسیقی عروسی است؛ دختر از خانه پدر با غم بدرقه می‌شود و با هلهله و شادمانی در خانه داماد مورد استقبال قرار می‌گیرد و موسیقی عروسی شیراز هر دو بعد غم و شادی را همزمان در خود دارد.

دلیل این شاخصه، شناخت شاعر و سازنده واسونک‌ها است؛ هنوز روشن نشده که چه کسی نخستین بار واسونک را ساخت و خواند، اما این شناخت و آگاهی ویژگی مردم شیراز بوده است.

چشم انداز شما برای ساخت موسیقی بر روی شعر‌های شیرازی چگونه است؟

اکنون بسیاری از شاعران به سرودن شعر به گویش اصیل شیرازی مسلط شده‌اند، اما ساخت ملودی برای این گویش سخت است و هنوز نمی‌توان گفت کسی بر آن مسلط است.

موسیقی شیرازی هنوز به این مرحله نرسیده و کسی می‌تواند این کار را انجام دهد که واقعا شیرازی‌گوی باشد.

به همین دلیل هم هست است که بسیاری از خوانندگان نمی‌توانند به خوبی این قطعات را اجرا کنند و تنها یکی از قطعات شیرازی من را علی زند وکیلی به خوبی خواند و مورد استقبال هم قرار گرفت.