سیاست خارجی موفق، به ویژه زمانی که بر پایه اولویت‌دهی به توسعه روابط با همسایگان استوار باشد، قطعاً به نتایج مثبتی منجر خواهد شد. این موضوع به‌ویژه در مورد همسایگانی که از ظرفیت‌های بالایی برخوردار هستند، مانند روسیه که یکی از قدرت‌های جهانی تأثیرگذار محسوب می‌شود و در برخی زمینه‌های توسعه دارای مزیت‌های قابل توجهی است، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. بنابراین، توسعه روابط با چنین کشوری کاملاً منطقی و ضروری به نظر می‌رسد. این اولویت نه تنها از منظر تقویت روابط با همسایگان، بلکه از جنبه گسترش ارتباطات با قدرت‌های جهانی نیز توجیه‌پذیر است.
با این حال، برخی از کارشناسان ممکن است نسبت به توسعه روابط ایران با روسیه انتقاداتی داشته باشند و استدلال کنند که قدرت‌های بزرگ عمدتاً به دنبال منافع خود هستند و ممکن است در مواقع حساس بین‌المللی، منافع ملی ما را در اولویت قرار ندهند. در پاسخ به این نقدها باید گفت که همه کشورها به دنبال تأمین منافع ملی خود هستند و ایران نیز باید همین رویکرد را در پیش بگیرد. در سیاست خارجی، ما دوست یا دشمن دائمی نداریم، بلکه باید همواره هوشیار باشیم و با پیش‌بینی‌های لازم، تصمیم‌گیری‌های خود را بر اساس اصول عزت، حکمت و مصلحت، که توسط مقام معظم رهبری تأکید شده است، انجام دهیم.
توسعه روابط با روسیه به معنای محدود کردن ارتباطات با سایر کشورها نیست. ما باید برنامه‌هایی برای گسترش روابط با دیگر کشورها نیز داشته باشیم و در این زمینه به دنبال ایجاد توازن باشیم. عدم توازن و تمرکز بیش از حد بر یک یا دو کشور می‌تواند آسیب‌پذیری ما را افزایش دهد. به‌ویژه در مورد روسیه، ایجاد کریدورهای انتقال مواد راهبردی مانند غلات، فرآورده‌های نفتی و تأمین انرژی می‌تواند مسیر مناسبی برای تأمین منافع ملی ما باشد.
در عین حال، نباید از گسترش روابط با سایر کشورها، به ویژه کشورهای غرب اروپا، غافل شویم. باید روابطی مبتنی بر منافع ملی تعریف کنیم و اختلافات را از طریق مذاکرات و تنش‌زدایی، با حفظ اصل اقتدار، حل و فصل نماییم. این رویکرد به ما کمک می‌کند تا توازن لازم را در سیاست خارجی خود حفظ کرده و از آسیب‌پذیری‌های احتمالی جلوگیری کنیم.