در ششم آذر سال ۱۴۰۰، جسد مردی در یکی از محله‌های تهران کشف شد که بر اثر ضربات چاقو جان خود را از دست داده بود. کارت شناسایی موجود در جیب مقتول، هویت او را مشخص کرد. خانواده‌اش اعلام کردند که او آخرین بار برای ملاقات با یکی از دوستانش از خانه خارج شده و دیگر بازنگشته بود.
تحقیقات پلیس آگاهی تهران نشان داد که مقتول با زنی به نام طاهره در تماس بوده و آخرین تماس خود را با او برقرار کرده بود. این موضوع باعث شد تا طاهره دستگیر شود. او در ابتدا هرگونه آشنایی با مقتول را انکار کرد، اما با مشاهده شواهد علیه خود، به قتل مرد جوان به همراه شوهر و برادرش اعتراف کرد. طاهره توضیح داد که به دلیل اختلافات شدید با شوهرش، به عنوان مسافر سوار ماشین مقتول شده و با او آشنا شده بود. پس از آن، گاهی با یکدیگر تماس می‌گرفتند.
طاهره ادامه داد که پس از آشتی با شوهرش، تصمیم گرفت دیگر به تماس‌های مقتول پاسخ ندهد. اما شوهرش از این موضوع مطلع شد و از او خواست تا با مرد جوان قرار بگذارد. در روز حادثه، طاهره با مقتول قرار گذاشت و هنگامی که او به محل قرار رسید، شوهر و برادر طاهره با او درگیر شدند. در جریان درگیری، طاهره طنابی دور گردن مقتول انداخت تا او را بترساند، اما این اقدام منجر به مرگ مرد جوان شد. پس از آن، آنها جسد را در خیابان رها کردند و فرار کردند.
متهمان این پرونده پس از مدتی در دادگاه کیفری محاکمه شدند. دادگاه طاهره را به قصاص و شوهر و برادرش را به زندان محکوم کرد. پس از تایید حکم در دیوان عالی کشور، پرونده به شعبه اجرای احکام دادسرای جنایی تهران ارسال شد. در نهایت، با تشکیل جلسات صلح و سازش، اولیای دم به خاطر رضای خدا، طاهره را بخشیدند و درخواست دیه کردند. به این ترتیب، طاهره از قصاص نجات یافت و فرصت زندگی دوباره پیدا کرد.