در کتاب بحارالأنوار، جلد ۷۵، صفحه ۳۳۸، روایتی از امام رضا (علیه السلام) نقل شده است که فضیل بن یسار از ایشان پرسید: بهترین بندگان خداوند چه کسانی هستند؟ امام در پاسخ فرمودند: «کسانی که وقتی کار نیکی انجام میدهند، خوشحال میشوند؛ و هنگامی که مرتکب گناه میشوند، از خداوند طلب آمرزش میکنند؛ وقتی به آنها نعمتی داده میشود، شکرگزار هستند؛ و زمانی که به بلایی دچار میشوند، صبر پیشه میکنند؛ و اگر خشمگین شوند، گذشت میکنند.»
این حدیث نشان میدهد که بهترین بندگان خداوند کسانی هستند که در برابر کارهای نیک خود شادمان میشوند و از توفیق الهی خرسند هستند. اگر مرتکب خطایی شوند، بلافاصله از خداوند طلب بخشش میکنند. هنگامی که نعمتی به آنها میرسد، شکرگزار خداوند هستند و در برابر مشکلات و مصیبتها، صبر و شکیبایی از خود نشان میدهند. همچنین، اگر از کسی خشمگین شوند، به جای انتقامجویی، عفو و گذشت را انتخاب میکنند.
آیتالله آقامجتبی تهرانی در شرح این حدیث بیان میکنند که این پنج ویژگی، نشاندهندهی بندهی خوب خداوند است. اولاً، وقتی فرد کار نیکی انجام میدهد، باید شادمان باشد و این شادی را ناشی از توفیق الهی بداند. ثانیاً، اگر خطایی از او سر زد، باید بلافاصله از خداوند طلب آمرزش کند. ثالثاً، در برابر نعمتهای خداوند، شکرگزار باشد و از او سپاسگزاری کند. رابعاً، در مواجهه با مشکلات و بلایا، صبر پیشه کند و از خداوند شکوه نکند. و در نهایت، اگر خشمگین شد، به جای انتقامجویی، عفو و گذشت را در پیش بگیرد.
این پنج ویژگی، نشاندهندهی بندهای است که در مسیر رضایت الهی گام برمیدارد و همواره تلاش میکند تا در هر شرایطی، رفتارش مطابق با خواست خداوند باشد.