شما سال‌هاست در رادیو به عنوان گوینده فعالیت می‌کنید. یکی از ویژگی‌های شما ادبیات خاص، شیرین و محترمانه است و همیشه صدایتان آرامش را به شنونده منتقل می‌کند. در این باره برایمان بگویید که چطور در این سالها با رادیو ادامه همکاری دادید؟
معتقدم رادیو و تلویزیون دانشگاهی است که از طریق برنامه‌های مختلف نمایشی و غیر نمایشی باید حامل پیام‌های تربیتی و اخلاقی باشد. من سال‌های بسیار است برنامه «شب بخیر کوچولو» را اجرا می‌کنم اما در این برنامه با این‌که برای بچه‌هاست اما از کلام فاخر استفاده می‌کنم. در داستان‌ها هیچ حیوانی را مسخره نمی‌کنم. ما شهروند کشوری هستیم که در آن شاعرانی همچون حافظ، سعدی، فردوسی و … را داریم که هر کدام از این بزرگان به ما موارد بسیاری از ادب را آموخته‌اند.رادیو رسانه بسیار خوبی است و از همان زمان که ورود به این رسانه سخت بود و باید در امتحان قبول می‌شدیم، برایم جذابیت داشت. خوشحالم که برنامه‌های بسیار موفقی داشتم از جمله «گلبانگ» و «شب بخیرکوچولو». با اساتید بسیار برجسته رادیو هم همکاری داشتم در واقع لطف‌شان شامل حالم می‌شد و به این دلیل من رسانه رادیو را خیلی دوست دارم.
فکر می‌کنید عشق به رادیو در شما از کجا نشات می‌گیرد؟
وقتی فردی در مسیر پیش رویش غرق می‌شود، مسلما پشتوانه این غرق شدن، عشق و محبت زیاد است. من عاشق کارم هستم و با صدای بلند و با افتخار می‌گویم که رادیو را دوست دارم.
چقدر از تجربیات ارزشمندی را که در این سالها کسب کردید به جوانترها انتقال دادید تا آنها هم در کارشان خبره شوند؟
سعی کردم در این زمینه بسیار بیاموزم، ولی شاید هنوز کم و کسری فراوان دارم. من در حدی نیستم که بخواهم عاشقان رادیو را به این کار تشویق کنم یا حمایت کنم، ولی گاه می‌شنوم که عزیزان لطف می‌کنند و می‌گویند ادبیات خوانده‌ای؟ می‌گویم چه خبره؟ چه شده؟ می‌گویند خیلی تمیز و فصیح صحبت می‌کنید. اینها دیگر شاید مربوط به خود من نیست، شاید ژنتیک باشد که ما از مادر به ارث بردیم. البته خیلی زشت است که بخواهم از خودم بگویم، ولی محبت الهی است که همه به شکلی شامل حالشان می‌شود. یکی خیلی زیباست و یکی خیلی مهربان. یعنی نقاش بال پروانه‌ها، هرکدام از ما را به یک شکلی رنگ کرده و لطف الهی شامل حال من و خانواده‌ام شده که یک صدایی داریم.
شنیده‌ایم همیشه از امتحان و نمره دادن فراری هستید. در کلاس‌های آموزشی‌تان به جوانان هم نمره می‌دهید؟
نه، من همیشه فرار می‌کردم از هرجایی که امتحان است، هر جایی که باید هرکاری انجام داد، من فاصله می‌گیرم. اصلا نمره دادن برای من سخت است. ضمن این‌که من ۲۵ سال دبیر آموزش و پرورش بودم، ولی در کل برایم بسیار سخت بود که نمره بدهم. این‌که احساس کنم دریک مرتبه بالاتری نسبت به دیگران قرار گرفته‌ام، این موضوع مرا اذیت می‌کند. یادش بخیر برنامه‌ای بود که کوچولوهامی‌آمدند قصه بگویند،من و سه چهارنفر ازهمکاران عزیز نشسته بودیم به عنوان داور و من اشتباه وارد آن گود شده بودم. به جایی رسید که گفتند نشیبا داوری کند و چراغ سبز و قرمز به حاضران بدهد. گفتم: «باباجان با من از این در وارد نشوید! اصلا من بین این همه بچه دلم نمی‌آ‌ید چراغ قرمز بدهم.همه را ازدم چراغ سبز دادم.
در حال حاضر غیر از برنامه‌های «گلبانگ» و «شب بخیرکوچولو» در رادیو ایران برنامه دیگری هم در رادیو دارید؟
نه،ولی رادیو قرآن خیلی پرکار بودیم به ویژه با استاد دکتر سمیرا قنبری اما بین آن فاصله افتاده است. امیدوارم مجدد به آن حال و هوا برگردم. برنامه خیلی خوب داشتیم به نام«یک آیه یک قصه» که خانم زهرا داوری می‌نوشتند.بسیار عالی بود.
برنامه گلبانگ چه ویژگی‌هایی دارد که شما همچنان این برنامه را اجرا می‌کنید؟
هرکاری که مربوط به مردم باشد برایم جذابیت دارد. این برنامه به لطف مردم پخش می‌شود. تلفن‌های مردم به من انرژی می‌دهد. جا دارد از مردم به دلیل لطفی که نسبت به این برنامه دارند، تشکر کنم.
شما را به عنوان مادر قصه‌گو و شب بخیر کوچولو می‌شناسند. فکر می‌کردید این برنامه تا این میزان خاطره‌ساز شود؟
آغاز برنامه شب بخیر کوچولو به نهم تیر ماه سال۱۳۶۹برمی‌گردد. آقای ساعد باقری یادشان گرامی باد، خواسته بود چنین برنامه‌ای بسازد و من هم در خانه بودم. همکاران گفته بودند که یک تست در این باره بدهم. همین که یک پاراگراف از داستان مادربزرگ را خواندم که همه حیوانات را به خاطر باران پذیرفت، مورد توجه قرار گرفت. از قرار قبل از من از ۱۰ نفر تست گرفته بودند. لطف خدا شامل حالم شد و توانستم گوینده این برنامه شوم و در خدمت کوچولوهای نازنین باشم.
به عنوان گوینده پیشکسوت چه انتظاراتی دارید؟
همین که مردم در وسایل حمل و نقل عمومی به ما توجه می‌کنند یک دنیا ارزش دارد. جناب آقای بخشی‌زاده، معاون صدا بسیار به من لطف دارند. خدا او را برای رادیو حفظ کند.
source