حسین موسوی، در گفت‌گو با صدای بورس گفت: نشریه پلت (Pllats) که منبع نرخ‌گذاری فرآورده‌های نفتی، بر اساس هاب‌های نفتی خلیج فارس، نوتردام، سنگاپور و… است که معمولا براساس معیارهای مشخص و مبنای نرخ‌گذاری فرآورده‌ها هستند. اساس همه این معیارها فوب خلیج فارس است، چرا که این منطقه دارای بیشترین ذخایر سوخت‌های فسیلی است. تفاوت ناچیز قیمت‌های فوب خلیج فارس با نوتردام و سنگاپور و سایر نقاط، به علت هزینه حمل و نقل، تنها به میزان ۳ یا ۴ دلار کمتر است.
وی افزود: دولت مبنای نرخ گذاری را به جای فوب خلیج فارس، نقاط دیگر را در نظر می‌گرفت، مانند نرخ‌گذاری بنزین از فوب سنگاپور. نتیجه این امر منجر به افزایش قیمت تمام شده برای پالایشگاه‌ها شد که ۳ یا ۴ دلار بالاتر برآورد می‌شد. اگر این تصمیم بررسی شود، تصمیم درستی است و باید فرآورده‌های نفتی که در خلیج فارس تولید می‌شوند، بر مبنای فوب همین منطقه هم نرخ‌گذاری شود.
این کارشناس بازار سرمایه تشریح کرد: اگر این سیاست از زاویه بازار سرمایه بررسی شود، به نفع دولت و به ضرر پالایشگاه‌هاست. یک نقدی به این تصمیم وجود دارد، اگر قرار است نرخ خرید دولت از پالایشگاه فوب خلیج فارس و نرخ خوراک فوب اروپا باشد، یک سیاست متناقضی است و فقط منفعت دولت در نظر گرفته می‌شود. دولت خوراک پتروشیمی را با نرخ فوب اروپا به پالایشگاه ها می‌دهد و فرآورده را براساس یک فرمول که بر مبنای فوب خلیج فارس نرخ‌گذاری شده است، خریداری می‌کند.
موسوی اظهار داشت: این سیاست به ضرر پتروشیمی ها و به نفع دولت است. بنابراین اگر نرخ‌گذاری مثلا بر مبنای فوب خلیج‌فارس است، باید قیمت فروش پالایشگاه‌ها به دولت نیز بر همان مبنا قرار گیرد. این داستان مانند قیمت بنزین و مقایسه آن با سایر کشورهاست، در منطقه خلیج فارس درآمدها چند برابر حقوق مردم ایران است و قیمت بالای بنزین برای مردم سایر کشورهای همسایه، با توجه به درآمدهای بالای مردم آن کشور، بالا و غیرقابل تحمل نیست و سهم بسیار کمی در هزینه‌ها دارد.
وی در انتها تاکید داشت: در مجموع، این تصمیم تصمیم درستی است اما قیمت خوراک مبنا هم باید بر اساس آب‌های منطقه‌ای نرخ‌گذاری شود.