در ابتدا، دعوت به کنار گذاشتن اختلافات و سپس همکاری در اداره امور مطرح شده است. در مورد اول، باید توجه داشت که مردم ما عموماً با یکدیگر اختلاف و نزاعی ندارند، بلکه تفاوت سلیقه‌هایی وجود دارد که امری طبیعی است و در شرایط مختلف، مانند مشارکت در انتخابات، خود را نشان می‌دهد. خوشبختانه تاکنون در اکثر موارد، انتخابات ما بدون نزاع و درگیری میان مردم برگزار شده است، که این موضوع نشان‌دهنده همگرایی ملی و دینی مردم کشورمان است. اختلافاتی که گاهی به مرحله نزاع می‌رسد، بیشتر میان سیاستمداران و خودبرتربینی‌های آن‌ها رخ می‌دهد. بنابراین، توصیه به مردم برای پرهیز از اختلاف نه تنها ضرورتی ندارد، بلکه ممکن است این تصور را ایجاد کند که گویا مردم با هم اختلاف دارند و رئیس‌جمهور بر این موضوع تأکید می‌کند. این موضوع همچنین می‌تواند به کسانی که وحدت ملت ایران را برنمی‌تابند و به دنبال ایجاد شکاف در میان مردم هستند، نشانه‌ای نادرست بدهد.
در مورد دوم، که دعوت به مشارکت مردم در سازندگی است، این امر بسیار مطلوب و ارزشمند است، اما نیاز به فراهم‌آوردن مقدمات و زمینه‌های لازم برای مشارکت دارد. این مسئولیت بر عهده دولتمردان است. شاید مناسب باشد که رئیس‌جمهور محترم به عنوان یک وظیفه، تمام وزارتخانه‌ها و سازمان‌های زیرمجموعه دولت و حتی سایر نهادها را موظف کند تا هر یک به تناسب مأموریت خود، در یک بازه زمانی مشخص، طرحی برای زمینه‌سازی حضور و مشارکت اقشار مختلف مردم در سازندگی و پیشرفت کشور ارائه دهند.