تنها ۱۰ روز تا شروع فیلمبرداری فیلم «مرد فیل‌نما» باقی مانده بود که دیوید لینچ، کارگردان جوان، طرح گریم ترسناک شخصیت اصلی فیلم را به نمایش گذاشت. این گریم چنان عجیب و وحشت‌آور بود که حتی همکارانش نیز از دیدن آن به وحشت افتادند، هرچند نه به شکلی که لینچ انتظار داشت. تری کِلِگ، سرپرست تولید فیلم، در این باره می‌گوید: «این گریم حتی برای اجرای یک سرود کودکانه هم مناسب نبود. انگار کسی یک زیرشلواری لاستیکی پوشیده باشد. واقعاً یک فاجعه بود.»
در نهایت، طراحی گریم به کریستوفر تاکر، متخصص این حوزه، سپرده شد. او مسئولیت بازسازی و اصلاح گریم را بر عهده گرفت تا شخصیت جان مِریک، مرد فیل‌نمای بداقبال، به اندازه‌ای ترسناک به نظر برسد که بتواند توضیح دهد چرا او قبل از تبدیل شدن به یک چهره محبوب در جامعه، مجبور بود در یک نمایش عجیب و غریب ویکتوریایی شرکت کند.
در حالی که تاکر مشغول کار روی پروتزها بود، فیلمبرداری با مشکلات پیش‌بینی‌نشده‌ای مواجه شد که باعث افزایش ۲۰ درصدی هزینه‌های تولید شد. ایده اولیه لینچ استفاده از یک لباس با ظاهری واقعی بود که جان هارت، بازیگر نقش مریک، آن را می‌پوشید. آماده‌سازی این لباس هر روز زمان‌بر بود، اما لینچ معتقد بود که این روش می‌تواند از هدر رفتن روزانه ۵ ساعت زمان برای گریم‌گیری جلوگیری کند.
جان مِریک، مرد فیل‌نمای واقعی، در سال ۱۸۹۰ و در سن ۲۸ سالگی در بیمارستان لندن درگذشت. پس از مرگ او، قالب‌های گچی از بدن، سر، دست‌ها و پاهایش تهیه شد. برای اولین بار پس از مرگ مریک، اجازه داده شد که قالب سر او از بیمارستان خارج شود تا تاکر بتواند در استودیو از آن برای ساخت گریمی واقع‌گرایانه استفاده کند.
تاکر که بعدها موفقیت‌های زیادی در طراحی گریم برای فیلم‌هایی مانند «شبح اپرا» با بازی مایکل کرافورد و «معنای زندگی مانتی پایتون» به دست آورد، در فیلم «مرد فیل‌نما» نیز عملکردی درخشان داشت. با این حال، جان هارت مجبور بود روزانه حدود ۱۰ ساعت را صرف تغییر ظاهر خود کند.
گریم نهایی مرد فیل‌نما تأثیر مستقیمی بر معرفی جایزه اسکار برای رشته گریم داشت. به دلیل ظاهر بی‌سابقه و خارق‌العاده جان هارت، آکادمی علوم و هنرهای سینمایی تحت فشار قرار گرفت تا این رشته را به جوایز اسکار اضافه کند، اما در نهایت این اتفاق نیفتاد. با این حال، پس از جنجال‌های ایجاد شده، آکادمی در سال بعد نامزدهای اسکار در رشته گریم را اعلام کرد، هرچند که برای قدردانی از شاهکار تاکر دیگر دیر شده بود.