به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، با رشد جمعیت شهرها در سراسر جهان، نیاز به پیدا کردن راه‌حل‌های زیرساختی برای حمایت از حمل‌ونقل و تردد افراد افزایش پیدا کرده است. طبق گزارش اخیر سازمان ملل، پیش‌بینی می‌شود ۶۸ درصد از جمعیت جهان تا سال ۲۰۵۰ در مناطق شهری زندگی کنند و فضاهای شهری موجود را اشباع کنند. در حال حاضر بخش وسیعی از فضای شهرهای بزرگ به بزرگراه‌ها و پل‌های عابر پیاده اختصاص یافته است؛ جمعیت شهری روزافزون این زیرساخت‌ها را با کمبود روبه‌رو خواهد کرد و جاده‌های زیرزمینی می‌توانند راه‌حل مناسبی برای مشکلات حمل‌ونقل شهری در آینده باشند.
جاده‌های زیرزمینی به شبکه‌های جاده‌ای اطلاق می‌شود که در زیر سطح زمین، به‌ویژه در مناطق شهری، ساخته می‌شوند تا سطح زمین برای پارک‌ها، میدان‌ها یا سایر فضاهای عمومی استفاده شود. انتقال شبکه حمل‌ونقل به زیر زمین، فرصتی برای شهرها ایجاد می‌کند تا آلودگی و سروصدا را کاهش دهند و محیط‌هایی پاک‌تر و قابل زندگی‌تری ایجاد کنند.
حذف جاده‌های سطحی می‌تواند منجر به افزایش فضاهای سبز و مکان‌های عمومی برای عابران پیاده شود و بهبود جلوه بصری و زیبایی‌شناسی شهری را به همراه داشته باشد. این جاده‌ها به‌طور معمول با استفاده از تکنیک‌ها و فناوری‌های پیشرفته تونل‌سازی، همچون اسکن سه‌بعدی و مدل‌سازی اطلاعات ساختمان ساخته می‌شوند تا کارایی افزایش و زمان ساخت کاهش داده شود. شرکت‌هایی همچون سامسونگ و بورینگ ایلان ماسک در حال پیشبرد روش‌های ساخت پیشرفته برای زیرساخت‌های زیرزمینی، از جمله جاده‌ها هستند.
شرکت سامسونگ دانش فنی لازم برای چنین ساخت‌وسازهایی را دارد و به‌دلیل فعالیت خود در پروژه بزرگراه ساحلی مارینا که نیمه‌زیرزمینی است، از سوی سازمان ساخت‌وساز سنگاپور برگزیده شده و به پروژه ساخت اولین بزرگراه زیرزمینی دو طبقه در این کشور نیز منصوب شده است.
روش‌های ساخت‌وساز زیرزمینی سامسونگ با تمرکز بر فناوری‌های توسعه یافته برای بهره‌وری و کارایی، در طول ساخت پروژه خیابان السلام در ابوظبی نیز مورد استفاده قرار گرفت و این پروژه به طولانی‌ترین تونل ترافیکی در خاورمیانه تبدیل شد. این پروژه همچنین مزایای اضافی از جمله بهبود روشنایی، آسفالت، آبیاری، فاضلاب و تخلیه آب‌های طوفانی منطقه را به همراه داشت و به ایجاد فضای شهری تمیزتری برای ساکنان و رانندگان کمک کرد.
چالش‌های جاده‌های زیرزمینی
هرچند جاده‌های زیرزمینی به‌عنوان یکی از راهکارهای مدرن در حمل‌ونقل، امکانات و مزایای خاصی را ارائه می‌دهند، اما این جاده‌ها با چالش‌های منحصربه‌فردی در زمینه ایمنی، مالی و دسترس‌پذیری روبه‌رو هستند. یکی از اصلی‌ترین چالش‌ها در جاده‌های زیرزمینی، خطر تصادف است، چراکه نبود نور طبیعی و تهویه مناسب منجره به محدودیت دید در شناسایی موانع و خطرات می‌شود و احتمال تصادف بین وسایل نقلیه را افزایش می‌دهد.
آتش‌سوزی یکی دیگر از نگرانی‌های جدی در جاده‌های زیرزمینی است. وجود مواد قابل اشتعال در وسایل نقلیه و همچنین سیستم‌های الکتریکی پیچیده می‌تواند منجر به بروز حوادث آتش‌سوزی شود. هنگام وقوع آتش‌سوزی، شرایط زیرزمینی می‌تواند به‌سرعت به یک بحران جدی تبدیل شود، زیرا محدودیت‌های دسترسی و خروج می‌تواند جان افراد را به خطر بیندازد. جاده‌های زیرزمینی نیازمند سیستم‌های تهویه، هشدار و تخلیه اضطراری هستند تا بتوانند در مواقع اضطراری به‌سرعت عمل کنند.
ساخت شبکه‌های گسترده جاده‌های زیرزمینی از پروژه‌های پیچیده در حوزه زیرساخت‌های شهری به شمار می‌آید که نیازمند سرمایه‌گذاری‌های کلان و برنامه‌ریزی دقیق است. این پروژه‌ها به‌دلیل هزینه‌های بالای طراحی، ساخت و نگهداری، بار مالی سنگینی بر دوش دولت‌ها و سازمان‌های شهری دارند و ممکن است منابع مالی برای خدمات عمومی دیگر همچون آموزش، بهداشت و حمل‌ونقل عمومی را تحت تأثیر قرار دهند. به همین دلیل ضروری است که برنامه‌ریزان شهری و تصمیم‌گیرندگان با دقت بیشتری به ارزیابی هزینه‌ها و منافع این نوع پروژه‌ها بپردازند تا از وجود تعادل در تخصیص منابع اطمینان حاصل کنند.
طراحی نادرست، برنامه‌ریزی نامناسب، مدیریت ضعیف پروژه و کمبود نیروی کار ماهر از جمله عواملی است که می‌توانند به افزایش هزینه‌های ساخت شبکه‌های زیرزمینی منجر شوند و نیاز به توجه ویژه و دقیق در طی مراحل برنامه‌ریزی و اجرا را ضروری می‌کنند. این ساخت‌وسازها نه‌تنها هزینه‌بر هستند، بلکه حفاری در مناطق شهری نیازمند آن است که سطح زمین مختل نشود و از اختلال در زیرساخت‌های موجود جلوگیری به عمل آید.
از سوی دیگر، اگر دسترسی به این جاده‌ها محدود به افرادی باشد که وسایل نقلیه خصوصی دارند، پیامدهای اجتماعی گسترده‌ای خواهد داشت که می‌تواند نابرابری‌های اجتماعی را در دسترسی به امکانات و خدمات ضروری و زمان ماندن در ترافیک را تشدید کند. این نابرابری در دسترسی به منابع و امکانات می‌تواند باعث ایجاد شکاف‌های عمیقی در جامعه و افزایش تنش‌های اجتماعی شود. محدودیت در دسترسی به جاده‌ها می‌تواند احساس انزوا و بی‌عدالتی را در قشرهای کم‌درآمد و آسیب‌پذیر جامعه تقویت کند. بنابراین، توجه به این موضوع و ایجاد سیاست‌هایی برای تسهیل دسترسی عمومی به جاده‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
نخستین راه‌آهن زیرزمینی جهان، متروی لندن است که در سال ۱۸۶۳ افتتاح شد. امروزه بیش از ۱۵۰ سیستم مترو در سراسر جهان وجود دارد. با پیروی از این الگو، مرحله بعدی حمل‌ونقل شهری جاده‌های زیرزمینی خواهد بود. تونل‌هایی از این نوع، مکان امنی به‌عنوان پناهگاه در زمان زلزله به شمار می‌روند که می‌تواند در شهرهای شلوغ کارآمد و حتی ضروری باشد. تونل‌ها و فضاهای زیرزمینی به‌لطف خطر کمتر تأثیر زلزله‌ای، در حال حاضر در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفته‌اند و به‌عنوان کانال‌های اضافی طوفان، تونل‌های حمل‌ونقل آب بین حوضه‌ای و مکان‌های امن برای پایگاه‌های تحقیقاتی علمی استفاده می‌شوند.
چشم‌انداز جاده‌های آینده
نظریه ایلان ماسک برای چشم‌انداز جاده‌های آینده در شهرهای شلوغ، سیستم‌های جاده‌ای زیرزمینی است که از تونل‌ها برای حمل‌ونقل استفاده می‌کنند. چنین جاده‌ای در حال حاضر در لاس‌وگاس پیاده‌سازی شده که توسط شرکت بورینگ ایلان ماسک ساخته شده است و به نام حلقه مرکز همایش لاس‌وگاس شناخته می‌شود. این جاده در حال حاضر، با طول ۱.۵ مایل و سه ایستگاه فعالیت می‌کند، اما مجوز گسترش آن به ۲۹ مایل با ۵۱ ایستگاه صادر شده است که قادر به جابه‌جایی ۵۷ هزار مسافر در ساعت خواهد بود. هدف این سیستم اتصال هتل‌های بزرگ، فرودگاه‌ها و مرکز همایش لاس‌وگاس است.
جاده زیرزمینی لاس‌وگاس دارای یک آسانسور فلزی است که وسایل نقلیه الکتریکی را به زیر زمین می‌برد تا آنها را با سرعت‌های بالای ۱۵۵ مایل در ساعت به مقصدشان برساند. سفری که به‌طور معمول در سطح شهر ۳۰ دقیقه طول می‌کشد، در این جاده تنها در سه دقیقه انجام شود. از آنجا که وسایل نقلیه و سیستم انتقال آنها به زیر زمین به‌طور کامل الکتریکی است، هیچ گاز خطرناکی منتشر نمی‌کند.
تونل‌های زیرزمینی گزینه‌های مقرون‌به‌صرفه‌تر و سبزتری نسبت به سیستم‌های ریلی سنتی هستند. این تونل‌ها باید با طراحی بسیار ایمن و مقاوم در برابر نفوذ آب ساخته شوند. به‌عنوان مثال، تونل لاس‌وگاس دارای یک سیستم تهویه دوطرفه است که در صورت وقوع آتش‌سوزی به‌سرعت دود را خارج و امکان تخلیه ایمن افراد را فراهم می‌کند. این تونل مجهز به سیستم‌های ایمنی دیگری همچون دوربین‌های نظارتی، سیستم‌های تشخیص آتش، خروجی‌های اضطراری، ارتباطات اضطراری و ارتباط مستقیم با مرکز کنترل عملیاتی است.
نرخ ساخت تونل‌ها و جاده‌های زیرزمینی در سراسر جهان در حال افزایش است و طبق گزارش‌ها، بازار سالانه جهانی این حوزه بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار ارزش دارد که نشانه‌ای از پتانسیل راه‌حل‌های زیرزمینی برای کاهش ترافیک شهری است.
شهرهای سراسر جهان در حال بررسی راه‌حل‌های زیرزمینی و پروژه‌هایی همچون دوربرگردانی در استکهلم برای مقابله با ازدحام شهری هستند. شرکت ساخت‌وساز AECOM در حال همکاری با دولت سوئد برای این پروژه است و ۱۷ کیلومتر از کل ۲۱ کیلومتر بزرگراه به‌صورت زیرزمینی ساخته شده است.
گروه ساخت‌وساز سامسونگ به تازگی برنده مناقصه‌ای برای توسعه یک بزرگراه زیرزمینی به طول ۱۲.۹ کیلومتر در غرب سیدنی استرالیا، شده است. این پروژه به منظور کاهش ترافیک در منطقه سیدنی طراحی شده و عمق تونل‌ها به میزانی است که حداقل مزاحمت را برای ساکنان در طول ساخت و بهره‌برداری ایجاد کند. تونل‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که با سیستم‌های ایمنی قوی از جمله تهویه مدرن که استانداردهای کیفیت هوای سختگیرانه را رعایت می‌کند، تردد بهینه‌ای را برای رانندگان فراهم کنند. این پروژه نه‌تنها از رشد جمعیت و شلوغی سیدنی در بلندمدت حمایت می‌کند، بلکه موقعیت شغلی برای ساکنان ایجاد کرده است و مناطق مختلف را مرتبط می‌کند.
فناوری‌های ساخت‌وساز در سال‌های اخیر، پیشرفت بسیاری داشته است و پروژه‌هایی که زمانی فراتر از توان مهندسی به نظر می‌رسیدند، اکنون ممکن شده‌اند. به‌منظور جلوگیری از اختلال در سطح زمین، ماشین‌های حفاری تونل با کنترل مثبت سطح توسعه پیدا کرده‌اند تا ساخت‌وساز متمرکز و محلی را تسهیل کنند. استفاده روزافزون از فناوری اسکن سه‌بعدی در شیوه‌های ساخت‌وساز، فرایند حفاری و شناسایی تأسیسات در فضاهای زیرزمینی را بسیار سریع‌تر کرده است و این امکان را فراهم می‌کند که به‌راحتی با مقررات سختگیرانه شهری سازگار شوند.
افزون بر این، استفاده از فناوری‌های مدل‌سازی اطلاعات ساختمان، طراحی و ساخت کارآمد را از طریق مدیریت داده‌های متمرکز تسهیل و پیچیدگی‌های رایج در پروژه‌های زیرساختی را ساده‌تر کرده است و به کاهش اختلالات زیست‌محیطی کمک می‌کند.
با پیشرفته‌تر شدن فناوری حفاری، فرایندهای ساخت جاده‌های زیرزمینی کارآمدتر می‌شوند و می‌توانند در زمان و منابع صرفه‌جویی کنند. فناوری‌های اسکن سه‌بعدی و مدل‌سازی اطلاعات ساختمان اطمینان می‌دهند که مجریان پروژه بهترین نمای ممکن را از فضایی داشته باشند که در حال حفاری است و خطر موانع زمین‌شناسی را کاهش دهند؛ خطراتی که پیش از این موجب تأخیرهای طولانی در پروژه می‌شد.
فناوری‌های پیشرفته موجب انجام عملیات حفاری به‌صورت فعال و طبق برنامه می‌شود. بهینه‌سازی فرایند ساخت جاده‌های زیرزمینی به این معناست که این جاده‌ها در آینده نزدیک می‌توانند پاسخ به‌موقع و کارآمدی به مشکلات ترافیکی موجود در شهرها ارائه دهند.
source