همراه با جشنواره فیلم فجر؛
فیلم سینمایی «لولی» که در جشنواره فیلم فجر حضور دارد، اثری آشفته و چندتکه است که سردرگمی مخاطب را به دنبال دارد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، فیلم سینمایی «لولی» به کارگردانی رضا فرهمند و تهیه‌کنندگی جلیل اکبری صحت، پیش از ظهر امروز در برج میلاد تهران اکران شد. این فیلم نخستین تجربه کارگردانی سینمایی رضا فرهمند بود. وی پیش از این تنها چند مستند بلند، مانند «زنی با گوشواره‌های باروتی» و «نت‌های مسی یک رویا» را کارگردانی کرده بود. به نظر می‌رسد این فیلم نیز در امتداد مستندهای این کارگردان قرار دارد و شاید بهتر بود در سینمای حقیقت به نمایش درمی‌آمد.
فیلمنامه این اثر با همکاری امیراطهر سهیلی نوشته شده و بازیگرانی همچون داریوش امینی، ژیلا آل‌رشاد، محبوبه سلطانی، نرگس هزاره، حسن عابدی و محمد محمدی در آن ایفای نقش کرده‌اند.
داستان فیلم حول محور گروهی از افراد می‌چرخد که در فضای یک امامزاده گیر افتاده‌اند و هرکدام داستان مجزایی برای خود دارند. زندگی این شخصیت‌ها با مشکلاتشان به هم گره خورده، اما در نهایت نقطه مشترکی میان آن‌ها پیدا می‌شود. فیلمنامه به سبکی مینیمالیستی و با خرده‌روایت‌هایی همراه است، اما معماها و گره‌های داستانی به گونه‌ای طراحی شده‌اند که مخاطب را سردرگم می‌کنند و گویی نیاز به یک کتاب راهنما برای حل آن‌ها وجود دارد. به عبارت دیگر، فیلم قلاب مناسبی برای درگیر کردن مخاطب ندارد.
شاید بتوان این اثر را یک مستند از سینمای دینی و معناگرا دانست، هرچند که نتوانست مخاطب خود را به خوبی حفظ کند. به عنوان مثال، فضا در برخی لحظات سحرآمیز و ماورایی می‌شود، در حالی که شخصیت‌ها واقعی هستند اما گاهی غیرواقعی به نظر می‌رسند. این ویژگی‌ها به خودی خود قابل تقدیرند، اما باعث سردرگمی مخاطب می‌شوند.
فیلم با چند شخصیت زن تلاش کرده تا جایگاهی به زنان در سینما ببخشد، اما شخصیت‌ها به اندازه کافی پخته و کامل نشده‌اند. به نظر می‌رسد اگر کارگردان قصد داشت قهرمانی از میان آن‌ها خلق کند، در این امر موفق نبوده است. فرهمند شاید تلاش کرده تا قهرمان مشخصی نداشته باشد، چه مرد، چه زن یا حتی نقش‌های فرعی.
مخاطب از ابتدا به دنبال لوکیشن خاص و زمان و مکان مشخصی در فیلم می‌گردد، اما فیلم فاقد زمان و مکان مشخص است. لوکیشن اصلی فیلم یک امامزاده است که گویا در منطقه ال بویه کاشان قرار دارد، اما در فیلم این بی‌زمانی و بی‌مکانی به وضوح احساس می‌شود.
یکی دیگر از ویژگی‌های «لولی»، توجه به فرهنگ‌های مختلف است. شخصیت‌های فیلم از شهرها و کشورهای مختلف گرد هم آمده‌اند. بازیگر اصلی زن به زبان ترکی صحبت می‌کند و یکی دیگر از بازیگران لهجه افغانی دارد. در واقع، مرزهای فرهنگی و زبانی در فیلم برداشته شده‌اند، اما این ارتباط مستمر و پایدار نیست. اسامی شخصیت‌ها نیز بر اساس عناصر خاصی انتخاب شده‌اند. مثلاً نام «لولی» استعاره‌ای از «لولی پریشان» مولانا است و اسامی «موسی» و «صفورا» از داستان حضرت موسی و هارون الهام گرفته شده‌اند. لوکیشن‌های فیلمبرداری در امامزاده و نوع پرداخت کار در جای خود قابل تقدیر است.
شاید بهتر باشد این اثر را به عنوان یک کار اولی قضاوت کرد، اما سوال اینجاست که آیا این فیلم می‌تواند در سینما جایگاه خود را پیدا کند؟ آیا در ذهن مخاطبان باقی می‌ماند و پس از تماشا، آن‌ها را به تفکر وامیدارد؟ آیا این فیلم به عنوان یک اثر در سینمای مستقل می‌تواند مخاطبش را به فکر فروبرد؟ تا این لحظه، پاسخ منفی است.